Een tijdje terug benaderde een oud student (Ilse Bakker) me. Na het afstuderen aan de musicalacademie was ze in een gat gevallen. Iets wat niet zozeer zeldzaam is. Wat wel uitzonderlijk was was wat ze er mee deed. Ze had een plan voor een kleine eigen productie. Niet voor faam, niet voor geld maar om bezig te blijven. Ze had een plek geregeld om te spelen en vroeg mij om haar te begeleiden met het maakproces. Daar ik druk ben zeg ik veelal nee tegen dit soort ideeën. Ik gun het al mijn studenten door te gaan in hun vak maar ik kan simpelweg niet mijn eigen werk aan de kant schuiven. Ze was echter volhardend en had een bijzondere reden om mij te vragen. Ik haar laatste jaar schreef en regisseerde ik de afstudeer voorstelling van haar lichting. Ze trok openlijk het verhaal en mijn regiekeuzes in twijfel. Ze was niet zomaar een volgend schaapje maar iemand met een eigen idee, visie en mening en niet bang die te uitten. Was ze daarmee de makkelijkste student om mee te werken? Nee! Ik kon haar af en toe wel schieten. Maar toen alles op z’n plek viel maakte ze de rol eigen en gaf ze alles. Niet omdat ik gelijk had maar omdat ze had gestoeid met het materiaal. Ze vroeg mij als mede-maker om diezelfde reden. Niet iemand die haar geeft wat ze wil maar met haar knokt om naar iets beters te komen. Onder de werktitel “schaduw van wat was” hadden we vandaag onze eerste meeting.
