Gister was het dan echt zo. Nikki’s begrafenis. Ik leerde Nikki kennen als één van de spelers uit Wortels. Toen als was bekend dat ze niet meer beter zou worden. Toen al waren er de twijfels of ze wel mee zou kunnen spelen. Niks leek haar echter klein te krijgen en vol vuur stond ze avond aan avond op het podium. Ze deed daarna zelfs nog een productie bij ons. Zij kon niet kapot in mijn ogen. Maar toch, het telefoontje en dan nu de begrafenis. Echt woorden heb ik er nit voor behalve deze tekst die ik aan haar voor mocht dragen.
-Geen rol voor een kind-
Minder langdurig maar veel meer geleefd
dan menig bejaarde op aarde.
Volwassen gestreden, geluk nagestreefd,
terwijl je het kind zijn bewaarde.
Vrij kunnen spelen,
theatermagie.
Elk leven durven te leven.
Staand in de spotlight,
vol fantasie.
Jouw lijf had genoeg echtheid te geven.
Steeds bleef je knokken,
voor ieder moment.
Geen spijt, geen kansen verspeeld.
Alles gegeven.
Alles gepakt.
Alles ook altijd gedeeld.
Er zijn geen kleine rollen,
al voelen ze kort.
Het gaat om de speler,
die zich erin stort.
Jij wist te stralen,
fictief maar ook echt.
Jij gaf het beste
al ging het je slecht
De strijd in je lijf,
met een buiging volbracht
Jouw levensrol,
ten einde gebracht.
Niet lang, wel vervuld van gratie
Dat verdiend tranen
Maar ook, een staande ovatie.
